16 stycznia 1945 r. przeszedł przez Żyrardów front odchodząc gdzieś nad Odrę. Miasto wyszło z wojny obronną ręką, poza spaloną szopą na roszarni i magazynem tkalni oraz podziurawionymi radzieckimi pociskami domami wzdłuż ul. 1-go Maja innych zniszczeń nie było. Ocalały wszystkie zakłady pracy, a co najważniejsze elektrownia zakładów włókienniczych, która była jedyną ocalałą elektrownią w okręgu warszawskim. Zasilała ona w energię elektryczną najważniejsze placówki w mieście, a nawet siedzibę rządu na Pradze.

Zaczęły organizować się władze w mieście. Liceum ogólnokształcące wyszło z podziemia, zaczęto organizować inne szkoły, a między innymi pierwszą w mieście szkołę zawodową z prawdziwego zdarzenia; Gimnazjum Elektryczne.

Po upadku Powstania Warszawskiego jesienią 1944r. znalazł się w Żyrardowie wraz z rodziną inż. Władysław Żarnoch, doświadczony nauczyciel i wychowawca, dyrektor szkół średnich, w czasie okupacji prowadził on w Warszawie tajne liceum elektryczne, które oficjalnie nosiło nazwę kursów elektrotechnicznych inż. Władysława Żarnocha. Szkołę tą ukończyło kilkudziesięciu techników, a między innymi nauczyciel naszej szkoły Ryszard Ciszewski.

Kiedy inż. Żarnoch zorientował się, że w Żyrardowie są dobre warunki do działania szkoły elektrycznej zwrócił się do władz miejskich z prośbą o zgodę na zorganizowanie takiej szkoły. Trafił na sprzyjający grunt. Prezydentem miasta był wówczas Bolesław Lubasiński, kierownik Dokształcającej Szkoły Zawodowej w Żyrardowie, który w Rozwoju szkolnictwa zawodowego widział potęgę przemysłową Polski. Również ówczesny przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej Bolesław Wójcicki ustosunkował się przychylnie do propozycji inż. Żarnocha. W lutym 1945 r. rozpoczęto zapisy do Gimnazjum Elektrycznego; do klasy pierwszej przyjmowano kandydatów z ukończoną szóstą klasą szkoły powszechnej, a do drugiej z ukończoną klasą pierwszą gimnazjum lub szkoły zawodowej.

1-go i 2-go marca odbyły się egzaminy do szkoły, a 5 marca rozpoczęły się lekcje, które odbywały się na parterze budynku Liceum Ogólnokształcącego w dwu salach od ul. 16-go stycznia. Lekcje odbywały się od godz. 14 do 21, gdyż w godzinach rannych z tych sal korzystało gimnazjum handlowe.

Budynek liceum, w którym mieściła się szkoła w pierwszych latach działalności.

Naukę w obydwu klasach rozpoczęło ponad siedemdziesięciu młodych ludzi, którzy mieli różne doświadczenia życiowe. Wielu było żołnierzami formacji konspiracyjnych, w szczególności Armii Krajowej, kilku z nich pełniło funkcje dowódcze i odpowiadali nie tylko za siebie ale i za podwładnych, kilku walczyło w oddziałach leśnych. Byli również tacy, którzy aby przeżyć, trudnili się nielegalnym handlem lub kradzieżą produkowanych w zakładach przędzy lub materiałów i wynoszeniem ich mimo rewizji z zakładów oraz inną nielegalną działalnością na szkodę okupanta, co odbiło się na ich psychice. Między uczniami była również duża rozpiętość wieku; np. w klasie drugiej od 15 do 20 lat. Jedyną ich zaletą był głęboki patriotyzm i to, że do szkoły przyszli z własnej woli bo odczuwali głód nauki i chcieli się uczyć.

Taki narybek stwarzał wielkie trudności wychowawcze i naprawdę wielkim osiągnięciem dyrektora Żarnocha i grona nauczycielskiego było wychowanie uczciwych ludzi, ofiarnych pracowników i zgranego kolektywu uczniowskiego, którzy mimo upływu sześćdziesięciu lat utrzymują ze sobą więzy koleżeńskie i w miarę możliwości służą sobie pomocą.

Grono nauczycielskie liczyło zaledwie siedem osób: dyr. inż. Władysław Żarnoch uczył podstaw elektrotechniki, dr Zofia Rejman języka polskiego i historii, prof. Rybarski języka niemieckiego i matematyki, Józef Dziuba geografii i wychowania fizycznego, inż. Kazimierz Biedrzycki fizyki, chemii i rysunku technicznego. W maju inż. Biedrzycki odszedł do Polskiego Filmu, a jego przedmioty przejął wracający z wojennej tułaczki inż. Janusz Dunal, ppor. Tomasz Andryszczak uczył przysposobienia wojskowego. W szkole rozpoczął pracę samorząd uczniowski, którego przewodniczącym został Edward Dębiński, zorganizowano wspólnie ze szkołą handlową spółdzielnię Solidarność, prezesem jej była uczennica handlówki Janina Więczkowska, a vice prezesem z ramienia naszej szkoły Henryk Jadczak. W 1946r. zorganizowano koło OMTUR przewodniczącym jego został Wojciech Powązka, który po zjednoczeniu ruchu młodzieżowego w 1948r. pełnił obowiązki prezesa ZMP.

W piwnicach budynku szkolnego zorganizowano warsztaty szkolne, a jedynym nauczycielem zawodu był Zygmunt Jackowski. Skromne wyposażenie warsztatów zorganizowano przy pomocy Zakładów Żyrardowskich, które przekazały szkole narzędzia i stoły ślusarskie, oraz uczniów którzy penetrując pozostawione przez Niemców warsztaty remontowe ściągali do szkoły startery, prądnice samochodowe i inne częściowo uszkodzone urządzenia elektryczne, oraz materiały, które posłużyły do pierwszych ćwiczeń na warsztatach w tych czasach kiedy nabycie zwykłej żarówki graniczyło z cudem.

W pierwszym roku swojego istnienia szkoła była prywatna i utrzymywała się z opłat uczniowskich, które wynosiły 150 zł miesięcznie, była to kwota niewielka dla potrzeb szkoły ale stanowiła przeciętny tygodniowy zarobek żyrardowskiego robotnika.

1 września 1945r. odszedł ze szkoły prof. Rybarski, a rozpoczęli pracę nowi nauczyciele: Aleksander Światowicz uczący języka rosyjskiego, Benedykt Karlicki wychowania fizycznego, Zofia Rykowska - lekarz szkolny ucząca higieny, inż. Eugeniusz Pac urządzeń elektrycznych oraz nauczyciele zawodu: elektrycy Julian Głos i Jerzy Wójcik, mechanicy Jan Brycki i Juliusz Oskiera.

Od 1 września 1946 r. szkołę przejął Zarząd Miejski co poprawiło jej sytuację finansową. Uzyskała ona nazwę Miejskie Gimnazjum Elektryczne w Żyrardowie. Dalszej reorganizacji uległy warsztaty szkolne. W nowo pozyskanych salach w piwnicach budynku Liceum Ogólnokształcącego powstały pracownie: obróbki ręcznej, obróbki skrawaniem (na jednej tokarni), kuźnia, oraz pracownie elektromechaniczna i elektroinstalacyjna (uczniowie uczyli się wykonawstwa instalacji na ekranach). Zorganizowano również praktyki w Zakładach Żyrardowskich.

W 1947r. przyznano szkole nowo wykończone sale na 3 i 4 piętrze budynku od ul. 16 stycznia i lekcje mogły odbywać się przed południem.

W czerwcu odbyły się pierwsze egzaminy małej matury i egzaminy czeladnicze, do których przystąpiło 13 uczniów czwartej klasy gimnazjum. Egzaminy wykazały wysoki poziom szkoły, jak również dobre przygotowanie do zawodu. 13 absolwentów to zaledwie jedna trzecia uczniów, którzy rozpoczęli naukę w klasie drugiej w marcu 1945 r. Tak duży odsiew spowodowany był prześladowaniami i aresztowaniami ze względów politycznych, powojenną migracją ludności, a w mniejszym stopniu złymi wynikami w nauce.

Świadectwa ukończenia Miejskiego Gimnazjum Elektrycznego w Żyrardowie i świadectwa czeladnicze w specjalności elektromonter i elektromechanik otrzymali jako pierwsi absolwenci:

1. Edward Dębiński 8. Franciszek Pindor

2. Waldemar Hassa 9. Waldemar Sado

3. Stanisław Jarkiewicz 10. Juliusz Szkop

4. Eugeniusz Jędrzejewski 11. Euzebiusz Troszczyński

5. Janusz Kułakowski 12.Tadeusz Zieliński

6. Włodzimierz Łysanowski 13. Zbigniew Żebrowski

7. Ryszard Mamcarz

Od września 1947r. rozpoczęli pracę nowi nauczyciele: mgr Jadwiga Żarnoch - polonistka, Jan Dutkiewicz - uczył matematyki i fizyki, Aleksander Kopydłowski - gimnastyk i inż. Konstanty Buławski - nauczyciel przedmiotów zawodowych, którego po roku zastąpił brat inż. Kazimierz Buławski, późniejszy wieloletni dyrektor szkoły.

We wrześniu 1948r. otwarte zostało 3 - letnie Liceum Elektryczne II stopnia kształcące techników. Naukę w liceum rozpoczęło 26 uczniów, większość absolwentów Gimnazjum Elektrycznego w Żyrardowie z lat 1947 i 1948.

Od września szkołę przejmuje państwo i przyjmuje ona nazwę Państwowe Gimnazjum i Liceum Elektryczne w Żyrardowie. Zapadła również decyzja budowy obiektów tzw. Szkoły elektrycznej. W tym celu władze miejskie przekazały pod budowę teren zdewastowanego stadionu Żyrardowianki przy ul. Bohaterów. Projekt obejmował budynek szkolny o dwu skrzydłach, warsztaty, salę gimnastyczną, internat i dwa budynki mieszkalne dla pracowników. Projektu w całości nie zrealizowano

W 1949r. rozpoczęto budowę budynku szkoły i mimo wielkich powojennych trudności w ciągu dwu lat oddano do użytku pierwszy obiekt; budynek szkolny.

W 1950r. wprowadzono pierwszy etap reformy szkolnictwa zawodowego, która przewidywała 3 letnie liceum I stopnia jako formę przejściową, oraz 4 letnie technikum na podbudowie szkoły powszechnej, oraz 2 letnią szkołę zasadniczą. Wiosną 1950r. szkoła odniosła swój największy sukces: uczeń drugiej klasy Liceum - Witold Bogdanowicz zajął pierwsze miejsce w I Ogólnopolskiej Olimpiadzie Matematycznej i poza innymi nagrodami otrzymał prawo wstępu bez egzaminu na wyższą uczelnię. Wybrał Uniwersytet Warszawski wydział matematyki. Po ukończeniu uniwersytetu pracował na nim jako asystent, a po kilku latach w ramach wymiany został skierowany do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował jako wykładowca matematyki na jednym z uniwersytetów.

Od września 1950r. rozpoczęły naukę dwie pierwsze klasy technikum elektrycznego, w klasie la rozpoczęło naukę 11 dziewcząt i od tego czasu szkoła stała się koedukacyjna.

W czerwcu 1951r. odbyła się pierwsza w szkole matura. Przystąpiło do niej 17 abiturientów, wszyscy zdali pozytywnie egzamin. Należy tu podkreślić, że delegat przemysłu inż. Stefan Lebson powiedział, że zdający egzamin wykazali przygotowanie na poziomie politechnicznym.

Pierwszymi technikami opuszczającymi szkołę byli:

1. Zbigniew Andrzejczyk 10. Wojciech Powązka

2. Andrzej Aronowski 11. Edward Radziak

3. Edward Dębiński 12. Mieczysław Sabaj

4. Eugeniusz Jędrzejewski 13. Stanisław Szewczyk

5. Henryk Jurkiewicz 14. Juliusz Szkop

6. Jerzy Kasperkiewicz 15. Euzebiusz Troszczyński

7. Ryszard Mamcarz 16. Ireneusz Woźnicki

8. Andrzej Matyjek 17. Zbigniew Żebrowski

9. Zbigniew Michałowski

Ukończyła również naukę ostatnia klasa 4-letniego Gimnazjum elektrycznego, a jej absolwentom umożliwiono naukę w rocznym technikum, aby mogli otrzymać dyplomy techników elektryków, z czego wielu skorzystało.

Budynek szkoły (grudzień 1951r.)

W końcu czerwca został oddany do użytku budynek szkolny i szkoła przeniosła się do własnego lokum. Brakło jednak innych obiektów szkoły będących jeszcze w budowie, dlatego warsztaty umieszczono na parterze

głównego budynku w obecnym pokoju nauczycielskim i pracowni maszyn elektrycznych, a salę gimnastyczną w ostatnich dwu połączonych salach na parterze skrzydła bocznego. Kierownikiem warsztatów został tegoroczny absolwent Wojciech Powązka. W tym roku przeniesiono do naszej szkoły, szkoły Zasadnicze z Grodziska Mazowieckiego i Brwinowa.

W czerwcu 1952r. odbyły się matury w klasach technikum, do którego włączono drugą i pierwszą klasę liceum II stopnia oraz klasę po 4 klasie gimnazjum. Odbyły się również egzaminy końcowe w klasach trzecich Liceum I stopnia i klasach drugich Zasadniczej Szkoły Zawodowej.

Nowododany budynek warsztatów szkolnych (1953r.)

W sierpniu 1953r. oddano do użytku budynek warsztatów szkolnych. wstrzymano jednak budowę dalszych obiektów ze względu na trudności gospodarcze państwa w związku z realizacją planu sześcioletniego. W marcu 1954r. dyr. Żarnocha powołano do pracy w Centralnym Urzędzie Szkolnictwa Zawodowego, a obowiązki dyrektora szkoły przejął inż. Stanisław Wyleziński.

Zajęcia w głównej hali warsztatów szkolnych (1970r.)

W tym czasie wprowadzony został system nauczania w pracowniach specjalistycznych zamiast dotychczasowego systemu klasowego, do tej zmiany szkoła przygotowywała się już od dłuższego czasu wyposażając pracownie przedmiotowe. W tym roku odbyły się również egzaminy maturalne w technikum elektrycznym.

Od września dyrektorem szkoły został Henryk Białczyński dotychczasowy dyrektor D.O.S.Z. w Zielonej Górze, który kierował szkołą do czerwca 1956 r., kiedy został wybrany na przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. Rok szkolny 1954/55 był rokiem jubileuszu dziesięciolecia szkoły. Z inicjatywy dyr. Białczyńskiego podjęto zobowiązanie, że w czynie społecznym uczniów i nauczycieli wykonane zostanie ogrodzenie i zadrzewienie terenu szkoły. W roku jubileuszu do 10 klas ZSZ uczęszczało 266 uczniów, a do 6 klas technikum 170 uczniów.

W roku szkolnym 1955/56 w konkursie organizowanym przez Wojewódzki Ośrodek Metodyczny na 15 zgłoszonych przez naszą szkołę do konkursu pracowni pięć zajęło pierwsze miejsce, a dwie drugie miejsce. Od 1956 r. władze szkolne wydłużyły cykl nauczania w Zasadniczej Szkole Zawodowej do trzech łat, a w Technikum do pięciu lat. Od września z powodu odejścia do administracji dyr. Białczyńskiego obowiązki dyrektora szkoły przejął inż. Kazimierz Buławski.

W związku z zapotrzebowaniem miejscowych zakładów włókienniczych zakres nauczania rozszerzono o kierunki: przędzalniczy i tkacki. Zasadnicza Szkoła Włókiennicza odeszła w 1960r. do własnych pomieszczeń w Resursie Fabrycznej.

31 maja 1959r. został oddany do użytku stadion sportowy, podczas uroczystości odbyło się wręczenie sztandaru szkoły wykonanego według projektu ucznia szkoły Leszka Paubickiego i inż. Eugeniusza Stróżyczaka w opracowaniu Kazimierza Gwiaździńskiego, oraz sztandarów drużyn ZHP i szkolnej organizacji ZMS.

Uroczystość wręczania sztandaru (1959r.)

Od września 1959r. w szkole otwarto nowe kierunki w Zasadniczej Szkole Zawodowej: ślusarsko - spawalniczy, radiowo - telewizyjny i sprzedawcy sklepowego, który po trzech latach został przeniesiony do wybudowanego budynku w Milanówku, powstała również 2 - letnia Szkoła Mistrzów o kierunku mechanicznym i włókienniczym. W listopadzie obchodzono po raz pierwszy Dzień Nauczyciela.

Tarcze Technikum i ZSZ

W 1960r. wprowadzono obowiązek noszenia granatowych mundurów z oznaczeniem roku nauki, oraz czapek i tarcz. Rozpoczęto również rozbudowę szkoły przez przedłużenie skrzydeł i budowę sali gimnastycznej. Inwestycję ukończono w 1963 r. W 1962r. otwarto technikum o kierunku radiowo - telewizyjnym.

W 1963r. otwarto 3 - letnie technikum dla pracujących na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej o kierunkach elektrycznym i mechanicznym.

W 1964r. decyzją Ministerstwa Oświaty i Wychowania nazwa szkoły została zmieniona na Zespół Szkół Zawodowych w Żyrardowie. Rok szkolny 1964/65 był rokiem jubileuszu dwudziestolecia szkoły. W roku tym do szkoły uczęszczało 1700 uczniów i mimo rozbudowy szkoła musiała przejść na pracę dwuzmianową, lekcje odbywały się od godz. 8 do 20.50.

W tym roku została otwarta stołówka szkolna, zbudowana w czynie społecznym w piwnicy, w pomieszczeniach po kotłowni. Jako ciekawostkę podaję, że obiad z dwu dań kosztował 5 zł. Również w tym roku w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Matematycznej nie wyłoniono zwycięzcy ale 12 laureatów, wśród których znalazł się uczeń klasy IV a technikum Stanisław Fijałkowski, który wraz z innymi otrzymał prawo wstępu bez egzaminu na wyższą uczelnię.

W ciągu ostatnich pięciu lat zbudowano w szkole trzy nowe laboratoria: pracownię automatyki, pracownię maszyn elektrycznych i pracownię radiowo - telewizyjną. Do budowy laboratoriów najbardziej przyczynili się dyrektor inż. Kazimierz Buławski i inż. Henryk Przybył.

Zajęcia w laboratorium elektrotechniki i elektroniki.

W marcu tegoż roku odbył się pierwszy zjazd absolwentów organizowany przez komitet w składzie, który podaję gdyż z niewielkimi zmianami organizował on wszystkie spotkania absolwentów: dyr. inż. Kazimierz Buławski, inż. Edward Dębiński, Wojciech Powązka, Piotr Cieślak. W 1967 r. otwarto w Zespole Szkół Zawodowych w Żyrardowie 3 - letnią Państwową Szkołę Techniczną na podbudowie Liceum Ogólnokształcącego, przekształconą później na 2 — letnie Policealne Studium Zawodowe.

W marcu 1970r. uroczyście obchodzono dwudziestopięciolecie szkoły: odbyło się spotkanie. w którym wzięli udział dwaj pierwsi dyrektorzy szkoły inż. Władysław Żarnoch i Henryk Białczyński, Przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej z 1945r. Bolesław Wójcicki, przedstawiciele władz oświatowych, politycznych i administracyjnych oraz dyrektor warszawskiego Elektromontażu, który przekazał szkole zbudowane przez Elektrornontaż laboratorium Wysokich Napięć, nauczyciele, rodzice, uczniowie i absolwenci szkoły. Uczestnicy spotkania zwiedzili przygotowaną wystawę osiągnięć szkoły i warsztatów szkolnych. Wieczorem odbyło się spotkanie absolwentów. W roku szkolnym 1969/70 szkoła osiągnęła swoje apogeum, w 54 oddziałach uczyło się ponad 1900 uczniów.

Latem 1970r. zakończył się cykl budowy szkoły, w tym roku oddano budynek internatu przy ul. Piaskowej mający 216 miejsc mieszkalnych, posiadający własną kuchnię, stołówkę oraz świetlicę; kierownikiem internatu został Zenon Owczarek.

W ostatnich pięciu latach Zespół Szkół Zawodowych w Żyrardowie wysunął się na pierwsze miejsce w województwie w dziedzinie postępu pedagogicznego. Zasługują na podkreślenie opracowanie i wykonanie Pracowni języków obcych, repetytora i innych pomocy dydaktycznych.

Pracownia języków obcych.

Doceniono osiągnięcia szkoły w tym zakresie, dyrektor inż. Buławski został laureatem nagrody wojewódzkiej dziedzinie postępu pedagogicznego. W roku 1970 szkoła odniosła również sukcesy sportowe. Klub sportowy Len zdobywa mistrzostwo okręgu szkolnego w siatkówce, uczeń klasy V a technikum Kazimierz Kwiatkowski został uznany najlepszym sportowcem Żyrardowa.

W 1972r. inż. Kazimierz Buławski przekazał kierownictwo szkoły inż. Eugeniuszowi Szczygłowi i po roku pracy jako nauczyciel przeszedł na emeryturę. Od września rozpoczyna naukę 4-letnie Liceum Zawodowe, którego absolwenci będą mieć maturę bez dyplomu. W 1974 r. odchodzi na emeryturę vice dyrektor inż. Janusz Dunal, który w był szkole od początku. W 1979r. w Policealnym Studium Zawodowym rozpoczęło naukę 19 Nigeryjczyków.

Uczniowie z Nigerii; Igwe Joy zapoznaje nas ze swoim krajem.

W latach 1974 - 1990 szkoła miała duże osiągnięcia sportowe zajmując czołowe miejsca w województwie, a drużyna szachowa została vice mistrzem Polski. Sukcesy osiągnięto również w Olimpiadzie Wiedzy Technicznej, uczniowie nasi zajmowali czołowe miejsca w województwie, w 1981r. uczeń Andrzej Łodziński zakwalifikował się do eliminacji centralnych.

W kwietniu 1981r. drużyna ZHP przy naszej szkole gościła druha Aleksandra Kamińskiego autora książek „Kamienie na szaniec” i „Zośka i Parasol”, który w czasie okupacji z ramienia „Pasieki” kwatery głównej Szarych Szeregów i Komendy Głównej AK pełnił funkcję komendanta małego sabotażu.

Harcerze ZSZ

Z okazji jubileuszu czterdziestolecia szkoły elektrycznej w Żyrardowie odbył się zjazd absolwentów, w którym po raz ostatni brał udział 81-letni twórca „elektryczniaka” inż. Władysław Żarnoch. Zjazd prowadził najstarszy z absolwentów inż. Edward Dębiński, a odczyt o historii szkoły wygłosił Wojciech Powązka również absolwent z 1951r., a następnie uczestnicy zjazdu wspominali łata spędzone w szkole, wznoszono toasty za zdrowie inż. Władysława Żarnocha, mgr Jadwigi Żarnoch, inż. Kazimierza Buławskiego i innych nauczycieli i absolwentów, uroczystość upłynęła w bardzo miłej i koleżeńskiej atmosferze.

W 1988r. po raz pierwszy zorganizowano obchody 70 - tej rocznicy odzyskania Niepodległości. W 1991r. odszedł na emeryturę inż. Eugeniusz Szczygieł, a obowiązki dyrektora szkoły objęła mgr Barbara Gruchał, która wygrała konkurs na dyrektora szkoły.

W marcu 1995r. szkoła ukończyła 50 lat, kształciła ona w 54 oddziałach 1402 uczniów, a grono pedagogiczne liczyło 104 nauczycieli. Posiadany przez szkołę potencjał ludzki i materialny znalazł uznanie i pozwolił na umieszczenie Zespołu Szkół Zawodowych Żyrardowie w gronie 60 - ciu szkół objętych międzynarodowym systemem MOWE, oraz w gronie 100 szkół, które prowadzą eksperymentalne 4 - letnie Liceum Techniczne.

W dniach 19 i 20 maja 1995 r. odbyły się obchody pięćdziesięciolecia szkoły. 19 maja w MDK odbyły się występy kabaretu OTTO, a następnie w sali klubowej bankiet. 20 - go w budynku szkoły akademia, a następnie spotkanie absolwentów. W uroczystościach wzięli udział Minister Leszek Miller - absolwent szkoły, władze oświatowe, administracyjne oraz dyrektorzy: Henryk Białczyński, inż. Kazimierz Buławski, inż. Eugeniusz Szczygieł i mgr Barbara Gruchał. Atmosfera jak na wszystkich zjazdach była koleżeńska i bardzo przyjazna, żałowano tylko, że w zjeździe nie wziął udziału z powodu choroby i wieku dyr. inż. Władysław Żarnoch. 1 października 1996r. w wieku 92 lat zmarł twórca szkoły elektrycznej w Żyrardowie inż. Władysław Żarnoch i spoczął na cmentarzu bródnowskim w Warszawie.

W 2001r. minęło 50 lat od pierwszej matury, z tej okazji 11 września 2001r. spotkali się z dyrekcją szkoły ci absolwenci, którzy rozpoczęli naukę w 1945r. W spotkaniu poza nielicznymi już absolwentami z tamtych lat uczestniczyli żyjący jeszcze ich nauczyciele inż. Stanisław Wyleziński oraz nauczyciele zawodu Zygmunt Jackowski i Jerzy Wójcik. Na spotkaniu absolwenci opowiadali o swoim życiu oraz wspominali nieobecnych kolegów i nieżyjących nauczycieli, a w szczególności założyciela szkoły inż. Władysława Żarnocha, dr Zofię Rejman, inż. Buławskiego i innych. Na końcu spotkania mgr Piotr Cieślak realizując pragnienie wszystkich nąj starszych absolwentów naszej szkoły wystąpił z propozycją do dyrekcji szkoły, aby Zespół Szkół Zawodowych w Żyrardowie nazwać imieniem założyciela szkoły i pierwszego jej dyrektora inż. Władysława Żarnocha.

Absolwent Leszek Miller w odwiedzinach, po wyborze na Premiera RP w 2001r.

Mimo, że ostatnie lata słabo wpłynęły na działalność szkoły, to trzeba powiedzieć, że jest ona zasłużoną placówką oświatową. Wyszkoliła ponad 16 000 techników i monterów różnych specjalności, którzy przyczynili się do rozwoju Polski i jej gospodarki, wielu z absolwentów ukończyło wyższe studia i pełniło wysokie funkcje w gospodarce, a kilkudziesięciu pracowało lub pracuje naukowo, niektórzy osiągnęli najwyższe wyróżnienie zostając profesorami zwyczajnymi. W sześćdziesiątym roku działalności szkoła posiadała 18 oddziałów w których uczy się 549 uczniów.

Bankiet z okazji Jubileuszu 60-lecia.

W roku 2006 szkoła wzbogaca się o nową pracownie multimedialną, w 2008 o laboratorium telekomunikacyjne, oraz kolejną pracownię multimedialną. W 2010 budynek szkoły przechodzi poważny remont, termomodernizację i uzyskuje nowe barwy, w latach 2010-2012 prowadzony jest program „Języki+matematyka=atrakcyjny zawód. Poprawa jakości i atrakcyjności kształcenia zawodowego w powiecie żyrardowskim.” Oraz „Atrakcyjna szkoła = atrakcyjny pracownik” projekty dofinansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki.